kimseyi mutlu edemiyorum.biliyorum.bilmekten ziyade,ziyadesiyle farkındayım.

puslu bir camın ardından bakıyorum bazen bazen silip kolumla iz bırakmışlıklarımı.çoğu zamansız parmak izlerim çoğuna dokunmuş elimin kirleri,bozdukları,kırdıkları,bir fütursuz göz ucuna hapsedilmiş sükut kahrından ziyadesiyle nasipli.çokca nasipsiz belki de.

 Ne olduğunu bir türlü idrak edememiş bir küçük ayna kırığında gözlerini arayan tüm çocuklar gibi hatta bir türlü büyüyememiş ölüler gibi.

Bildiğin,mutlu edemiyorum,parmak izimi hoyratça bıraktığım hayatları.ve nedense sesimin bulaştığı bütün yüzleri hüzne benzer bir şey kaplıyor nedense hep geceleri.hep geceleri özlüyor insan izlerinden bir yol bulup aslına ulaşmayı.

Keşke beni tanımasalardı.O’nlar.böyle küllere bürünmüş bir sigara ağızlığından medetsizce umut duymadan.

Karmakarışıklaşarak hiçkimsesizleşen insanlar gördüm çoğu saçımdan bir parça.avcuma her defasında düşen.ben gördüm diye belki o’nları o’nlar işte bildiğin gibi..

Her gece uyanan insanlar da gördüm.hiç ağlamayan.yalnızca yalnız başına bir uzun,sert,hayli rutubetli sigaradan öyle içli öyle derin öyle soluksuz öyle suskun bir nefesin taşıdığı tüm kederlerin eline yüzüne bulaşması gibi hiç ağlamayan. O’nları da sigaraya ben alıştırdım.hatta ağlamamaya da.

-en çok susana, elimle içirdim ilk sigarasını bir huzurlu kumsalda.güneş bile vardı deniz köpüğü de.-

Ve biliyorum.Ziyadesiyle.Suçlu ve yorgunum. Parmak izlerim durdukça göz uçlarında mutsuzluğum bulaşıyor önce sükutlarına. Mutsuzluğum birdenbire açan tüm siyah çiçekler gibi birdenbire dönüyor Luna’ya. Sahi kimdi luna? Hatırlamıyorum ki..hatırladığım bir akşam üstüydü otobüsler birdenbire kalkıyordu birdenbire yağmur yağıyordu beyoğluna birden bire bir kadın susuyorudu. Kadınlar da mutsuz olabiliyordu.hatırlıyorum.

Kimseyi mutlu edemiyorum.mutsuzluğum bir giz gibi büyüyor avuçlarında,çantalarında ıslak mendil taşıyan kadınların bile.

oysa yakışıyor bazen mutsuzluk.en çok tramisu yerken “iki çay” diyen bir ses düşlerken.