tedavülden kalkınca yağmur ya da sonrası

Haberin yok, babam araba aldı

Şen çocuklar gibi sevindik, içimizden

Az yaksın diye tüp taktırdık

Devir tasarruf devri

Haberin yok, Florya sahiline minibüsle gidiyorum artık

İstiridyesi az bu sene kumsalın

Belki rüzgarları beklemeli

Zamanlar geçiyor

Yaşlandık galibalı cümlelerimiz çoğaldı

Tedavülden kaldırıldı mı kırmızı rus bisikletleri

Bir bulabilsem dönüvereceğim çocukluğuma

Bütün yaralarımı temize çekeceğim

Bir tren beklemeyeli yüz yıl geçti

Artık düzenli olarak mide hapları yutuyorum

Akşamlar birden geliyor

Beşiktaş-Üsküdar motorları ikircikleniyor

Eve gitmemek adına bahaneler buluyorum şiir kitaplarından

Maaşımla ay sonu bir türlü uyuşmuyor

Haberin yok, hiçbir şey bildiğin gibi değil artık

Aylık Akbil’e zam yapacaklarmış yine

Yağmur vakitlerde Ada’ya gidebilmenin ümidini taşıdığım göğsüm

Şimdi solgun ve hastalıklı ve maişet derdine düşmüş bir çocuğunkinden farksız

Rumeli Feneri’nin yolunu unutalı otuz yedi cumartesi geçti

Başımı kendi ellerimle denize çekip

Çekip fesleğenakşamüzerlerinin rayihasını göklerden

Elbet değildi düş, böyle

Ölümler eşit kıldığı saatlerde bizi

Kuzey ormanlarının soğuk, umutlarımızı tazeleyen nefesi

Diri tutuyordu sükutumuzu

Sonra bir şeyler oldu

Muhtevasında adım geçmeyen

Nehrin gürültüsü dindi

Çember tamamlandı

Sonrası,

Malumun.

ikibinonikiekim-florya

Zatürre ve Mevzuat

mevzuat değişti dediler

haberleri vermediler bu gece

özetlerle değiştirmişler yıldızları

üç kez üst üste kanuna inan dediler

üç kez üst üste bisikletten düştüm

bir poşet dolusu pirinç saçıldı asfalta

olacaklara boyun eğmemeyi planlamıştık

çocukların da ölebileceğinden habersiz

kuşlar zatürreye yakalandı

mevzuat değişti dediler

ışıkları kapatın

Kalbim acıyor lan! diye bağırmadı. -diye bağırmalardan yorgundu. -diye sonlu cümlelerden.
Bir yolu vardı, dedi. Olmalıydı bir şey. Şey işte o şey her neyse işte o.
O, kalbin üstünde silik bir bulut gibi duran tedirgin boşluk mutlak bir yağmurla değiştirebilirdi adını.
Pek ala yol olmalıydı ora'ya çıkan. Bildiğimizden ötede bir yerde.
-diye bağırmadı. Belki de bağıramadı. Bağırmak büsbütün bir çözüm sunsaydı rıhtımda beklerdi elbet.
Elbet bir mezarlık bu kadar gürültülü gelmezdi o zaman.
O zaman bütün çaylar taze olurdu köşedeki çay ocağında
ve elbet bir kaç güvercin intiharından sonra vazgeçebilirlerdi uzak kentlere giden gemilere izin vermekten.

Ve olmadı gün battıktan sonra da bir şey.
Tahta bavullar tedavülden kaldırıldı alelacele
bir kaç işçi daha toprak altında veda etti kente
bir kaç ambulans daha huzursuzlandı
bir kaç polis daha şerit çekti sigara izmaritlerinin üzerine.


Sana anlatabilecek hikayelerim buncacık işte.
Ama bahsetmeyeceğim ellerimi taze toprağa gömdüğümde duyduğum şarkılardan, fecre yakın havalanan sığırcıklardan, erik ağacının çiçek açtığı sabahlarda göğsüme doluşan çocukluğumdan
çocuklardan. Onlara bakarken içimdeki kuyulardan nasıl su çekildiğinden, nasıl göğün orta yerinden ayrıldığından, 'gün batımında trene veda' cümlesinin dünyanın en hüzünlü kadınlarını neden çağrıştırdığından. Bahsetmeyeceğim.

Deniz

O beni tanımazdan evveldi, bir kaç satırlık tanımıştım onu. 'Bel kemiğine tehdit' bir taburede ölüme dair bir şeyler fısıldayan mide ağrılarıma aldırmadan çok demli çaylar içip sigara üstüne sigara yakarken tanımıştım onu. Yüzünü bilmiyordum. Yüzünü yüzümden aydınlık düşlüyordum. Düşmüştüm, dizlerim acıyordu. Ağır kanamalıydım, kimseyi çağırmıyordum. Karanlık, çok rutubetli, tahta kapılı boyasız odaya kilitlemiş kendimi duvardaki resme bakıyordum. Duvardan savaşlar, şiirler, cinler, şehirler ve el izleri akıyordu. Duvardan ilkgençliğim akıyordu. Aksini kaybetmiş tüm ölümlüler gibi yalnızca önüme bakarak yadsıyarak yaralarımı tütünler sarıyordum şiir kitaplarının arasına. Fal tutuyordum sıradaki ölümlere. Adımı unutmuştum. Adımı anan kim varsa unutturmuştum, bodrumda unutulmuş araba lastiklerinden farksızdım. Yalnızdım. O bilmez. Ben onun adını çok evvelden bilmiştim. Yüzüm hiç aydınlık değildi. Gözlerimi takas etmiştim bir kaç paket sigaraya. Sokak adlarını ezberliyor, ilk düşen yağmur damlasının peşisıra aksimi arıyor ve kaldırımlardan yürümüyordum.

Kitaplarım vardı bir de bir kaç yıllık kadife ceketim, adını ilk duyduğumda. Dedim ya yüzünü görmemiştim. İçimde hafakanlar birikmiş ve şöyle bağır çağır ana avrat sövememiştim uluortayalnızlığa. Ama adı, iyi gelmişti yaralarıma.

Sonra yürüyüp gittim. Bir vapurdan inip gider gibi. Dönmeyecekmiş gibi bir daha. Ardından bakan yokmuş gibi. Yoktu da gerçi. Olsaydı bilirdim. Olsaydı adım çağırırdı, duyardım, duyardık gökle beraber duyardık toprakla beraber, bir deniz olurdu uçsuz, vurmazlardı bir geyiği kalbinden, bilirdim. Yürüyüp gitmekle mükelleftim. Gelmekle yükümlüler de vardı. Unutmadım, gelmediler. Beklemedim desem şimdi çatlar bir nar orta yerinden.

Bu sabah biri geldi yanıma, elini uzattı, gülümsüyordu, tanıyamadım, ayıp olurdu tanımazlıktan gelmek. Sonra biri seslendi ona, 'Deniz' dedi, 'Buradayız', sesim konuştu içimden 'Deniz' dedim, 'Bak buradayım, sen bilmezsin.'