Kül

Kül rengi yalnızlık tükenmek bilmez
gerçektir çünkü zorluğu kadar
sonsuzluğa kanat çırpma korkusu gibi
kandan ve irinden
bana baktığın güzdeki
hatıran gibi.
ilkin sevmiştim beyazı
ıslıklarında şarkılar gizler diye rüzgarı
topyekun boşalınca yağmur
görmek güçtü çıkmazı
ve ölü martıların kanadındaki
merhametin olanağını
evet severim
şairliği yalnızlık kadar
öğrendim çünkü sevilmeden sevmeyi
karanlıktan geçerken korkmayı,
çünkü nisandı ve yalnızdı
çünkü karanlıktı.
merkez kaç kuvvetinin etkisiymiş meğer etkiyen
kırgın ve ağlamaklı gökyüzünden
incecikten bir kar tanesi süzülürken
aydınlığı hiç bilmemiş gölgelerde ağlayanlar adına
küller döküldü tablodan heryerlere
ve yalnızlık küle bulandı..
mfa-erzurum-07