Bembeyaz elleri var. O kadar beyaz ki dünya üzerinde günahın hiç var olmadığına inanabilirdiniz,ellerini görseydiniz. Ama saçları sadece siyah kadar siyahtı. Güneşte kahverengi bile diyebilirdiniz. Nihayetinde,çok az bir insan yüzünde rastlayabileceğiniz bir hüzün vardı gözlerinde. Babasını çok özlediğinden mi yoksa gizlediği bir şeyden dolayı mı böyleydi gözleri,bilemezdiniz.
Annesiyle çok tartışırlardı. Kardeşleri dışarı çıkarken onlara boyun bağlarını takmayı hep unuturdu çünkü. Ama hava gerçekten soğuk olurdu. Kar yağarken değil de güneş varken daha da soğuk olurdu hava. Ama hep soğuk olurdu. Automne’nin en sevdiği şey ise kar yağarken cumbadaki küçük pencerenin önüne oturup kitap okumaktı. Bazen o kadar çok orada öylece otururdu ki onun varlığını unuturdunuz. Ahşap pencerenin önünde,tamamiyle oraya ait bir varlık olup-belki de bilerek- unuttururdu kendisini. Ne zaman ki gün ışığını yitirip yerini gaz lambasına bırakır o zaman anlardanızı hala orada olduğunu. Çünkü gaz lambasının ışığında gölgelerle oynardı. Beyaz,hatta bembeyaz,elleriyle öyle şekiller yapardı ki ahşapları dökülmeye yüz tutmuş kahverengi duvardan gerçekten bir canavarın çıkıp geleceğini zannederdiniz.
Onu öyle görmeleydiniz. Küçük bir kız çocuğu gibi eğlenirdi. Aslında korkardı karanlıktan ve gölgelerden. Öyle korkardı ki milyonlarca mil koşmuş gibi nefes nefese kalırdı oturduğu yerde. Böyle çok korktuğu zamanlarda kardeşlerinin odasına giderdi.Sofada içmekle meşgul olan annesine duyurmadan,sessizce ahşap kaıpıyı açar /beş yaşında,kısa saçlı,hayli kısa saçlı ve elleri her daim kirli,fakat kocaman beyaz dişleri olan,çok kavgacı August/ile/ annesine ev işlerinde çokca yardım eden hatta pencereleri bile temizleyen aynı zamanda okulunda hep çok” başarılı olan,hatta zaman zaman Automne’nin kıskançlık hislerini ayaklandıran,Celine’in arasına yatardı. Hep yer yatağında yatarlardı. Automne o kırılgan nar çiçeği sesiyle,toz zerreciklerini dahi incitmekten çekinircesine, anlatmaya başlardı,kendini ne vakit hüznün koynunda bulsa düşlerine sıcacık sokulan ama çok vakit düş avuntusu dahi olamayan masalını..
“Zamanlar zamanlar evvelinde,Konstantinapol artık İstanbul ile anılır olmaya başladıktan sonra ve hala beyaz atlar kar kadar beyazken,elleri bembeyaz Limoncu bir kız varmış..
İstanbul’a fazla da uzak olmayan küçük bir köyde hasta annesiyle beraber yaşarmış. Arka bahçelerinde kırlangıçların oyun oynadığı limon ağaçları varmış. Her gün şehirde kurulan pazara limonlarını satmaya gidermiş. Pazarda,kendisi gibi köylerden gelen,çoğu kadın pazarcılar,meyveler,sebzeler,türlü türlü şifalı otlar, Osmanlı kızcağızlarının kanaviçeler üstüne işledikleri hikayeler..yani el emeği toprak nuru ne varsa satılırmış.
Limoncu Kız öyle pek kimseyle konuşmazmış. Sessizce limonlarını satar gün batmadan evine dönermiş. Ama arada bir de, yaşından çokça yaşamış aktar teyzenin yanına gider,onunla laflar,türlü ıtıtrları nazenin bileğinde denermiş. Kendisi çok istemese de Aktar Teyze her seferinde küçük şişeciklerde güzel kokular hediye edermiş. Ama o en çok filbahri kokusunu severmiş.
O vakitler şehirde sık sık eğlenceler düzenlenirmiş. En görkemlileri de sarayda hükümdarın verdiği ziyafetlermiş. Bu ziyafetlerde türlü türlü şairler dillerinin en ağdalı yanıyla şiirler söyler,şarkılarla gece fecre kavuşturulurmuş. Bütün saray ahalisi bu eğlencelerde zevk ü sefa ile mest olmuşken hükümdarın en küçük şehzadesini imse bu hal ile hatırlayamazdı bir türlü.
Çünkü Şehzade saray şenlerinden bir türlü keyif alamazmış. Ne vakit bir eğlence olacak olsa,sessizce atına biner ortalardan kaybolurmuş. Çok zamanlar atıyla Sarıyer sırtlarına kadar gider gün doğumunda geri dönermiş. Kelama bir dost arayınca da Pera’nın dar sokaklarında küçük bir meyhanesi olan Kirkor’a gidermiş. Hiç şarap içmezmiş ama sabahlara dek Kirkor’la dertleşirmiş. Kirkor içtikçe Şehzade sarhoş olurmuş Şehzade konuştukça Kirkor. Böyle uzayıp gidermiş geceler ve günler.
Yine bir gün Şehzade,gün ortasından başlayan eğlencelerden bunalıp şehri dolaşmaya koyulmuş. Kahvehanelerden,hanlardan,kayıkhanelerden geçip bir pazara varmış. Koyu kestane tüylü,sağ arka ayağında beyaz bir iz olan atından inmiş ve pazarda dolaşmaya başlamış. İnce ince işlenmiş kanaviçelere doğru yönelmiş ki ,tahta sandalyesinde,başı önde, bir söz söylese,hüzünlü gözlerinden denizlerin en beyaz incilerini sessizce akıtacak gibi duran Limoncu Kız’ı görmüş. Birden bire yüreğinin ortasına zehirli bir ok yemişcesine bir sızı hissetmiş. Nefesinin mengeneler arasında ezildiğini duyuyormuş.
Limoncu Kız’a doğru yürümüş. Tam önünde durmuş.Limoncu Kız onun geldiğini farketmemiş. “Bu limonların hepsini kaça verirsin?” demiş Şehzade. Limoncu Kız tam bir söz söyleyecekmiş ki Şehzade’yle göz göze gelmiş. Beyaz yanakları kanla dolmuş birden. İbrahim’i attıkları ateşten daha da büyük bir yangın düşmüş içine. Elleri terlemiş. Böyle bir şey daha önce hiç hissetmemişti ve sadece susabiliyordu. Öyle utanmış ki utancından gözlerini yerden kaldıramamış. Konuşmayı unutmuş gibi tek bir söz dahi çıkamamış dudaklarından. Şehzade de susmuş. Limoncu Kız’ı izliyormuş. Kaç vakit sonra bilmiyorum,Şehzade bir kese altın bırakmış Limoncu Kız’ın avcuna ve bütün limonları yüklenmiş. Atına atlamış. Limoncu Kız ancak o zaman bakabilmiş yeniden. Şehzade bir tebessüm edip yola düşmüş. Yolun sonu dört nala Kirkor..
Limoncu Kız güvercin kalbi gibi çarpan kalbine kapılıp uçarcasına koşmuş annesinin yanına. Itırcı Teyze’ye dahi uğramayı unutmuş. Şarkılar söyleyerek annesine yemeğini yedirmiş. Annesi anlamış bir hal olduğunu ama sadece tebessüm etmiş.
Bahçedeki en güzel limonları tek tek seçmiş. Mendiliyle tozlarını silmiş,onlarla konuşmuş,aşka ve bahara dair şiirler okumuş..gülmüş.. Sabah erkenden pazarın yolunu tutumuş. En güzel elbiseleriyle.. Pazarda kim limon almaya kalkışsa satıldı deyip kimseye vermiyormuş. O’nu bekliyormuş. O’na dair tek bildiği bir tatlı tebessüm,bir de yürek yangını.. Kimdi neyin nesiydi..bilmiyordu..bekliyordu.
Güneş ikindiye yaklaşırken,pazarın girişinde bir kalabalık belirmiş. Atlarıyla kapıkulu askerleri pazardan geçiyorlarmış. Sık sık olurdu bu. Hatta bazen alışveriş yapar pazarcıları haylice sevindirirlerimiş. Askerler Limoncu Kız’a yaklaşmaya başladığı vakit O’nun,askerlerin tam ortasında,beyaz lekeli atıyla gelmekte olduğunu görmüş. İlkin kalbini bir heyecan sarmış. Ayağa kalkmış. Fakat hemen sonra derin bir keder çöreklenmiş kalbinin üstüne. Tekrar oturmuş sandalyesine. Hüzünle limonlarını izliyormuş. Kapıkulu askerleri tam önünde durmuşlar. Şehzade atından inip ona yönelmiş. Limon tezgahının önünde durup Limoncu Kız’ tebessüm etmiş. Limoncu Kız görmemiş. Şehzade “ Limonların hepsi kaçadır kar ülkesinin sultanı” demiş. “Satıldı onlar beyim” demiş,sessizce. Şehzade ısrar etmiş.Limoncu Kız satmamış limonlarını. Şehzade çaresiz atlamış atına ve dört nala uzaklaşmış pazardan. Askerler ne olduğunu anlayamamışlar. Limoncu kız limonlarını orada bırakıp ağlaya ağlaya Itırcı Teyze’ye koşmuş..”
Masalın burasında Automne’nin de gözleri dolardı her seferinde ve bunu sadece August fark ederdi.Ama bir şey söylemezdi.
“Itırcı Teyze filbahri kokusundan sürmüş,dizine başını koymuş ve hala gözlerinden yaşlar süzülen Limoncu Kız’ın beyaz boynuna,yavaşça,ve sormuş ’Peki neden vermedin limonlarını benim güzel kızım bak ayağına kadar gelmiş delikanlı,bell ki sevmiş o da seni?’
“O” demiş Limoncu Kız,sesi titremiş. “Koskoca devletli,bense küçücük limoncu bir kızım.Gönlünü hoş eder benimle,şiirler okuyup umutlar verir bana..lakin nihayetinde hevesi geçer benden,türlü saray eğlencelerinde türlü cariyelere kapılır gider..”
Ve Itırcı Teyze filbahri kokulu kız uyuyuncaya kadar saçlarını okşamış..okşamış..
O gece Şehzade de Beşiktaş sahilinde Barbaros Hayreddin’in türbesine yaslamış sırtını,gün doğumuna kadar türlü düşlerle ve kederlerle dolunayı izlemiş..Gün geldiğini haber edip gecenin lacivert etekleri toplanmaya başladığı vakit Şehzade bir anda doğrulmuş yattığı yerden. Gözleri çakmak çakmakmış. Barbaros Hayreddin’e bakıp gülümsemiş ve atına atladığı gibi tozun içinde kaybolmuş.
Limoncu Kız tam yedi gün ve gecedir böyle hüzün doluymuş. Pazara hiç gitmemiş.Limon bahçesine yüzünü dahi dahi dönmemiş. Yatağında uzanmış gökyüzünü izliyormuş. Arada bir beyaz yanaklarından yaşlar süzülüyormuş..Tam yedi sessiz gün ve yedi sessiz gecenin ardından avluyu yıkacak gibi şiddetli bir gürültü duymuş. Kulak vermiş korkuyla. Avlunun kapınnı yumrukluyormuş birileri. Belli ki acil bir şey olmuş.Limoncu Kız koşarak avluya çıkmış.Korku kalbini iyice sarmış. Karanlık bir ormandan kar altında geçer gibi titriyormuş.Cesaretini toplayıp kapıyı aralamış. Gözleri kocaman açılmış Limoncu Kız’ın. Kalbinin çarpıntısı bütün vücudunu esir almış. Güç bela “Hayırdır” diyebilmiş..
Kapının arkasındaki üç kapıkulu aslerinden önce olanı,kalın sesiyle “ Sizi götürmemiz gerekmektedir,emir böyledir.”
Limoncu Kız “nereye” demeye dahi güç bulamamış. Sessizce binmiş at arabasına. Arabanın perdeleri sımsıkı kapalıymış. At arabası sallana sallana yollar geçmiş,Limoncu Kız arabanın içinde korkuyla bekliyormuş ne olacağını. En çok da annesini düşünüyormuş. At arabası yokuşlar tırmanmaya başlamış. Devamlı bir sağa bir sola dönüyormuş. Baştan ayağa korku içindeymiş. Araba durmuş nihayet. Asker kapıyı açmış. Tam ağlayarak haykıracakmış ki kapıkulu askerinin parmağıyla gösterdiği yere bakmış. Bir fırtınanın ortasında kalmış gibi başı dönmeye başlamış. O hep uzaktan gördüğü taştan kulenin kapısında Şehzade ona bakarak gülümsemekteymiş. Limoncu Kız ne yapacağını şaşırmış. Yalnız uzaklardan bir yerleden askerin sesini duymuş “Buyrun.Şehzademiz sizi beklemekte.”
Limoncu Kız ağır adımlarla Şehzade’ye doğru yürümeye başlamış. Bütün korkularını unutmuş hemen o anda,utanmaya başlamış.
Şehzade’nin yanına varmış. “Gel benimle kar ülkesinin sultanı” demiş Şehzade ve tahta,dar,yüksek ve devamlı dönen merdivenlerden yukarıya çıkmaya başlamış.Arkasından da Limoncu Kız..
Kulenin kubbeli salonuna varmışlar nihayet.Salonda,saçı sakalı fazlaca uzu,yuvarlak gözlüklü birisi karşılamış onları. Limoncu Kız tedirgin olmuş biraz. Gözlüklü adamın gösterdiği merdivenlerden çıkmışlar. Burası kulenin en üst balkonuymuş ve Limoncu Kız İstanbul’u hiç böyle görmemiş.Neredeyse kalbi duracakmış heyecandan. Üst balkonun orta yerinde bir balon varmış. Sakallı adam bir şeyler yapıyormuş başında. Limoncu Kız meraklı gözlerle onu izlemiş. Sonra Şehzade onun bu sepete benzeyen şeyin içine binmesini istemiş. Korkuyormuş Limoncu Kız.Ama binmiş yine de. Ardından Şehzade.. birden bire bir şey olmuş ve balon havalanmaya başlamış,şehzade gülüyormuş.
Sakallı adam da gülüp el sallıyormuş ama Limoncu Kız korkudan titriyormuş. Bir müddet sonra başını kaldırabilmiş. İstanbul’da gün batıyormuş. Havada durduklarını hissedebiliyormuş. Şehzade ise hiç bir şey yapmadan sadece uzaklara bakıyormuş. Sanki bir şey bekler gibi bir hali varmış. Limoncı Kız sessizce parmak ucundan tutmuş Şehzade’nin. Oturduğu yerden kalkmış. Ay doğmak üzereymiş. Şehzade Limoncu Kız’ın gözlerine bakmış.Gülmüş.Bir gök boşalır gibi birdenbire.Gülmüş. Sonra yavaşça Limoncu Kız’a yaklaşmış. “ Deniz bak” demiş.Limonu Kız ürkerek aşağı bakmış.Birden bire bir ağlamak boşalmış kahkahalarla,uçup gidecekmiş eğer Şehzade elinden tutmasaymış.
Denizin üstünde yüzlerce gemi
Gemilerin kucaklarında gökler dolusu ateş
Ve ateşin koynunda tek bir isim
نور
......
Automne ne zAman masalın sonuna gelse içi kıpır kıpır olurmuş. Sesi titrer uzun uzun yollar koşacak gibi nefes dolarmış ciğerine.Ama en çok filbahri kokusunu merak edermiş.
Annesiyle çok tartışırlardı. Kardeşleri dışarı çıkarken onlara boyun bağlarını takmayı hep unuturdu çünkü. Ama hava gerçekten soğuk olurdu. Kar yağarken değil de güneş varken daha da soğuk olurdu hava. Ama hep soğuk olurdu. Automne’nin en sevdiği şey ise kar yağarken cumbadaki küçük pencerenin önüne oturup kitap okumaktı. Bazen o kadar çok orada öylece otururdu ki onun varlığını unuturdunuz. Ahşap pencerenin önünde,tamamiyle oraya ait bir varlık olup-belki de bilerek- unuttururdu kendisini. Ne zaman ki gün ışığını yitirip yerini gaz lambasına bırakır o zaman anlardanızı hala orada olduğunu. Çünkü gaz lambasının ışığında gölgelerle oynardı. Beyaz,hatta bembeyaz,elleriyle öyle şekiller yapardı ki ahşapları dökülmeye yüz tutmuş kahverengi duvardan gerçekten bir canavarın çıkıp geleceğini zannederdiniz.
Onu öyle görmeleydiniz. Küçük bir kız çocuğu gibi eğlenirdi. Aslında korkardı karanlıktan ve gölgelerden. Öyle korkardı ki milyonlarca mil koşmuş gibi nefes nefese kalırdı oturduğu yerde. Böyle çok korktuğu zamanlarda kardeşlerinin odasına giderdi.Sofada içmekle meşgul olan annesine duyurmadan,sessizce ahşap kaıpıyı açar /beş yaşında,kısa saçlı,hayli kısa saçlı ve elleri her daim kirli,fakat kocaman beyaz dişleri olan,çok kavgacı August/ile/ annesine ev işlerinde çokca yardım eden hatta pencereleri bile temizleyen aynı zamanda okulunda hep çok” başarılı olan,hatta zaman zaman Automne’nin kıskançlık hislerini ayaklandıran,Celine’in arasına yatardı. Hep yer yatağında yatarlardı. Automne o kırılgan nar çiçeği sesiyle,toz zerreciklerini dahi incitmekten çekinircesine, anlatmaya başlardı,kendini ne vakit hüznün koynunda bulsa düşlerine sıcacık sokulan ama çok vakit düş avuntusu dahi olamayan masalını..
“Zamanlar zamanlar evvelinde,Konstantinapol artık İstanbul ile anılır olmaya başladıktan sonra ve hala beyaz atlar kar kadar beyazken,elleri bembeyaz Limoncu bir kız varmış..
İstanbul’a fazla da uzak olmayan küçük bir köyde hasta annesiyle beraber yaşarmış. Arka bahçelerinde kırlangıçların oyun oynadığı limon ağaçları varmış. Her gün şehirde kurulan pazara limonlarını satmaya gidermiş. Pazarda,kendisi gibi köylerden gelen,çoğu kadın pazarcılar,meyveler,sebzeler,türlü türlü şifalı otlar, Osmanlı kızcağızlarının kanaviçeler üstüne işledikleri hikayeler..yani el emeği toprak nuru ne varsa satılırmış.
Limoncu Kız öyle pek kimseyle konuşmazmış. Sessizce limonlarını satar gün batmadan evine dönermiş. Ama arada bir de, yaşından çokça yaşamış aktar teyzenin yanına gider,onunla laflar,türlü ıtıtrları nazenin bileğinde denermiş. Kendisi çok istemese de Aktar Teyze her seferinde küçük şişeciklerde güzel kokular hediye edermiş. Ama o en çok filbahri kokusunu severmiş.
O vakitler şehirde sık sık eğlenceler düzenlenirmiş. En görkemlileri de sarayda hükümdarın verdiği ziyafetlermiş. Bu ziyafetlerde türlü türlü şairler dillerinin en ağdalı yanıyla şiirler söyler,şarkılarla gece fecre kavuşturulurmuş. Bütün saray ahalisi bu eğlencelerde zevk ü sefa ile mest olmuşken hükümdarın en küçük şehzadesini imse bu hal ile hatırlayamazdı bir türlü.
Çünkü Şehzade saray şenlerinden bir türlü keyif alamazmış. Ne vakit bir eğlence olacak olsa,sessizce atına biner ortalardan kaybolurmuş. Çok zamanlar atıyla Sarıyer sırtlarına kadar gider gün doğumunda geri dönermiş. Kelama bir dost arayınca da Pera’nın dar sokaklarında küçük bir meyhanesi olan Kirkor’a gidermiş. Hiç şarap içmezmiş ama sabahlara dek Kirkor’la dertleşirmiş. Kirkor içtikçe Şehzade sarhoş olurmuş Şehzade konuştukça Kirkor. Böyle uzayıp gidermiş geceler ve günler.
Yine bir gün Şehzade,gün ortasından başlayan eğlencelerden bunalıp şehri dolaşmaya koyulmuş. Kahvehanelerden,hanlardan,kayıkhanelerden geçip bir pazara varmış. Koyu kestane tüylü,sağ arka ayağında beyaz bir iz olan atından inmiş ve pazarda dolaşmaya başlamış. İnce ince işlenmiş kanaviçelere doğru yönelmiş ki ,tahta sandalyesinde,başı önde, bir söz söylese,hüzünlü gözlerinden denizlerin en beyaz incilerini sessizce akıtacak gibi duran Limoncu Kız’ı görmüş. Birden bire yüreğinin ortasına zehirli bir ok yemişcesine bir sızı hissetmiş. Nefesinin mengeneler arasında ezildiğini duyuyormuş.
Limoncu Kız’a doğru yürümüş. Tam önünde durmuş.Limoncu Kız onun geldiğini farketmemiş. “Bu limonların hepsini kaça verirsin?” demiş Şehzade. Limoncu Kız tam bir söz söyleyecekmiş ki Şehzade’yle göz göze gelmiş. Beyaz yanakları kanla dolmuş birden. İbrahim’i attıkları ateşten daha da büyük bir yangın düşmüş içine. Elleri terlemiş. Böyle bir şey daha önce hiç hissetmemişti ve sadece susabiliyordu. Öyle utanmış ki utancından gözlerini yerden kaldıramamış. Konuşmayı unutmuş gibi tek bir söz dahi çıkamamış dudaklarından. Şehzade de susmuş. Limoncu Kız’ı izliyormuş. Kaç vakit sonra bilmiyorum,Şehzade bir kese altın bırakmış Limoncu Kız’ın avcuna ve bütün limonları yüklenmiş. Atına atlamış. Limoncu Kız ancak o zaman bakabilmiş yeniden. Şehzade bir tebessüm edip yola düşmüş. Yolun sonu dört nala Kirkor..
Limoncu Kız güvercin kalbi gibi çarpan kalbine kapılıp uçarcasına koşmuş annesinin yanına. Itırcı Teyze’ye dahi uğramayı unutmuş. Şarkılar söyleyerek annesine yemeğini yedirmiş. Annesi anlamış bir hal olduğunu ama sadece tebessüm etmiş.
Bahçedeki en güzel limonları tek tek seçmiş. Mendiliyle tozlarını silmiş,onlarla konuşmuş,aşka ve bahara dair şiirler okumuş..gülmüş.. Sabah erkenden pazarın yolunu tutumuş. En güzel elbiseleriyle.. Pazarda kim limon almaya kalkışsa satıldı deyip kimseye vermiyormuş. O’nu bekliyormuş. O’na dair tek bildiği bir tatlı tebessüm,bir de yürek yangını.. Kimdi neyin nesiydi..bilmiyordu..bekliyordu.
Güneş ikindiye yaklaşırken,pazarın girişinde bir kalabalık belirmiş. Atlarıyla kapıkulu askerleri pazardan geçiyorlarmış. Sık sık olurdu bu. Hatta bazen alışveriş yapar pazarcıları haylice sevindirirlerimiş. Askerler Limoncu Kız’a yaklaşmaya başladığı vakit O’nun,askerlerin tam ortasında,beyaz lekeli atıyla gelmekte olduğunu görmüş. İlkin kalbini bir heyecan sarmış. Ayağa kalkmış. Fakat hemen sonra derin bir keder çöreklenmiş kalbinin üstüne. Tekrar oturmuş sandalyesine. Hüzünle limonlarını izliyormuş. Kapıkulu askerleri tam önünde durmuşlar. Şehzade atından inip ona yönelmiş. Limon tezgahının önünde durup Limoncu Kız’ tebessüm etmiş. Limoncu Kız görmemiş. Şehzade “ Limonların hepsi kaçadır kar ülkesinin sultanı” demiş. “Satıldı onlar beyim” demiş,sessizce. Şehzade ısrar etmiş.Limoncu Kız satmamış limonlarını. Şehzade çaresiz atlamış atına ve dört nala uzaklaşmış pazardan. Askerler ne olduğunu anlayamamışlar. Limoncu kız limonlarını orada bırakıp ağlaya ağlaya Itırcı Teyze’ye koşmuş..”
Masalın burasında Automne’nin de gözleri dolardı her seferinde ve bunu sadece August fark ederdi.Ama bir şey söylemezdi.
“Itırcı Teyze filbahri kokusundan sürmüş,dizine başını koymuş ve hala gözlerinden yaşlar süzülen Limoncu Kız’ın beyaz boynuna,yavaşça,ve sormuş ’Peki neden vermedin limonlarını benim güzel kızım bak ayağına kadar gelmiş delikanlı,bell ki sevmiş o da seni?’
“O” demiş Limoncu Kız,sesi titremiş. “Koskoca devletli,bense küçücük limoncu bir kızım.Gönlünü hoş eder benimle,şiirler okuyup umutlar verir bana..lakin nihayetinde hevesi geçer benden,türlü saray eğlencelerinde türlü cariyelere kapılır gider..”
Ve Itırcı Teyze filbahri kokulu kız uyuyuncaya kadar saçlarını okşamış..okşamış..
O gece Şehzade de Beşiktaş sahilinde Barbaros Hayreddin’in türbesine yaslamış sırtını,gün doğumuna kadar türlü düşlerle ve kederlerle dolunayı izlemiş..Gün geldiğini haber edip gecenin lacivert etekleri toplanmaya başladığı vakit Şehzade bir anda doğrulmuş yattığı yerden. Gözleri çakmak çakmakmış. Barbaros Hayreddin’e bakıp gülümsemiş ve atına atladığı gibi tozun içinde kaybolmuş.
Limoncu Kız tam yedi gün ve gecedir böyle hüzün doluymuş. Pazara hiç gitmemiş.Limon bahçesine yüzünü dahi dahi dönmemiş. Yatağında uzanmış gökyüzünü izliyormuş. Arada bir beyaz yanaklarından yaşlar süzülüyormuş..Tam yedi sessiz gün ve yedi sessiz gecenin ardından avluyu yıkacak gibi şiddetli bir gürültü duymuş. Kulak vermiş korkuyla. Avlunun kapınnı yumrukluyormuş birileri. Belli ki acil bir şey olmuş.Limoncu Kız koşarak avluya çıkmış.Korku kalbini iyice sarmış. Karanlık bir ormandan kar altında geçer gibi titriyormuş.Cesaretini toplayıp kapıyı aralamış. Gözleri kocaman açılmış Limoncu Kız’ın. Kalbinin çarpıntısı bütün vücudunu esir almış. Güç bela “Hayırdır” diyebilmiş..
Kapının arkasındaki üç kapıkulu aslerinden önce olanı,kalın sesiyle “ Sizi götürmemiz gerekmektedir,emir böyledir.”
Limoncu Kız “nereye” demeye dahi güç bulamamış. Sessizce binmiş at arabasına. Arabanın perdeleri sımsıkı kapalıymış. At arabası sallana sallana yollar geçmiş,Limoncu Kız arabanın içinde korkuyla bekliyormuş ne olacağını. En çok da annesini düşünüyormuş. At arabası yokuşlar tırmanmaya başlamış. Devamlı bir sağa bir sola dönüyormuş. Baştan ayağa korku içindeymiş. Araba durmuş nihayet. Asker kapıyı açmış. Tam ağlayarak haykıracakmış ki kapıkulu askerinin parmağıyla gösterdiği yere bakmış. Bir fırtınanın ortasında kalmış gibi başı dönmeye başlamış. O hep uzaktan gördüğü taştan kulenin kapısında Şehzade ona bakarak gülümsemekteymiş. Limoncu Kız ne yapacağını şaşırmış. Yalnız uzaklardan bir yerleden askerin sesini duymuş “Buyrun.Şehzademiz sizi beklemekte.”
Limoncu Kız ağır adımlarla Şehzade’ye doğru yürümeye başlamış. Bütün korkularını unutmuş hemen o anda,utanmaya başlamış.
Şehzade’nin yanına varmış. “Gel benimle kar ülkesinin sultanı” demiş Şehzade ve tahta,dar,yüksek ve devamlı dönen merdivenlerden yukarıya çıkmaya başlamış.Arkasından da Limoncu Kız..
Kulenin kubbeli salonuna varmışlar nihayet.Salonda,saçı sakalı fazlaca uzu,yuvarlak gözlüklü birisi karşılamış onları. Limoncu Kız tedirgin olmuş biraz. Gözlüklü adamın gösterdiği merdivenlerden çıkmışlar. Burası kulenin en üst balkonuymuş ve Limoncu Kız İstanbul’u hiç böyle görmemiş.Neredeyse kalbi duracakmış heyecandan. Üst balkonun orta yerinde bir balon varmış. Sakallı adam bir şeyler yapıyormuş başında. Limoncu Kız meraklı gözlerle onu izlemiş. Sonra Şehzade onun bu sepete benzeyen şeyin içine binmesini istemiş. Korkuyormuş Limoncu Kız.Ama binmiş yine de. Ardından Şehzade.. birden bire bir şey olmuş ve balon havalanmaya başlamış,şehzade gülüyormuş.
Sakallı adam da gülüp el sallıyormuş ama Limoncu Kız korkudan titriyormuş. Bir müddet sonra başını kaldırabilmiş. İstanbul’da gün batıyormuş. Havada durduklarını hissedebiliyormuş. Şehzade ise hiç bir şey yapmadan sadece uzaklara bakıyormuş. Sanki bir şey bekler gibi bir hali varmış. Limoncı Kız sessizce parmak ucundan tutmuş Şehzade’nin. Oturduğu yerden kalkmış. Ay doğmak üzereymiş. Şehzade Limoncu Kız’ın gözlerine bakmış.Gülmüş.Bir gök boşalır gibi birdenbire.Gülmüş. Sonra yavaşça Limoncu Kız’a yaklaşmış. “ Deniz bak” demiş.Limonu Kız ürkerek aşağı bakmış.Birden bire bir ağlamak boşalmış kahkahalarla,uçup gidecekmiş eğer Şehzade elinden tutmasaymış.
Denizin üstünde yüzlerce gemi
Gemilerin kucaklarında gökler dolusu ateş
Ve ateşin koynunda tek bir isim
نور
......
Automne ne zAman masalın sonuna gelse içi kıpır kıpır olurmuş. Sesi titrer uzun uzun yollar koşacak gibi nefes dolarmış ciğerine.Ama en çok filbahri kokusunu merak edermiş.
Automne'a tavsiye:
YanıtlaSilfilbahri kokusuna varmak kokusunu özlediğiniz insanla, kokunuzu özleyen insan arasında kalmak gibidir. sırat köprüsünün ortasında durmak gibi..
filbahri özlediğiniz kokudur: nihade'nin kokusu.
limon çiçeği özleyeninizin kokusudur: nur'un kokusu.
nihade ve nur arasında kalmak: isimle ateş arasında kalmaktır. araflıkta cayır cayır yanmaktır. zira, biri sevda'dır diğeri baba. nur'u geride bırakıp nihade'ye varmak araflıktan daha büyük bir ateşte yanmaktır. oysa tüm bu bırakma eylemi, kelamın anlam bütünlüğünün en baştan karşıtıdır!
çünkü nihade hiç bir zaman "varılan" olmayacaktır, olamaz! onun yazgısı "bırakılan" olmaktır. nihade, filbahri kokusuna ve sayfanın sonuna "konulmuş" bir küçük noktadır. yeni sayfalara yazmaya başlamak için.
çünkü nur,ziya gibi ortada bir ışık değildir, şua gibi ince bir ip değildir, şule gibi ışık demeti değildir.. Güneş gibi ay gibi değildir. nur, nüfuz eden, maddeye işlevlik katan, materyale can verendir. bırakılamaz ki.. aydınlıkta da karanlıkta da hemhal olunduysa bir kere nüfuz etmiştir ya "can"a karışmıştır kanına. ebeden unutulamaz ki, ölürken dahi gelir hatıra..