Sevmek gibi başlıyor zaman. Sevmek gibi geliyor ölüm.

Bir gün bir habere çıkmıştık. Röportaj yapacağımız adamı bekliyorduk. Hazirandı. Sıcaktı. Terliyorduk. İstanbul olanca miskinliğiyle uyukluyordu çınarların gölgesinde. Emniyetin kantininden karton bardakta çay ve bisküvi alıp arkadaşların yanına oturmuştum. Yorgunduk. Telefonum çaldı. Telefonda titreyen bir ses. Konuşamıyor, sadece ağlıyordu...


Sonrası uzun yollar, toprak örtüşler , son dualar, usulca mezarlıktan ayrılmalar...


 Zaman zaman anneannem geliyor sabaha karşı odama. Nasılsın diyorum, tebessüm ediyor. Öldükten sonra çok gençleşmişsin anneanne diyecek oluyorum, uyanıyorum birdenbire. Bir gün gelicek ve haydi gir koluma artık beraberiz diyecek,anneannem. Biliyorum.

O öldüğünde 'tuhaf' olmuştum. Halisilasyonlar ve baş dönmeleri nasıl kovalarsa birbirini öyle 'tuhaf' işte. Köydeki evin avlusunda toplanmıştık hepimiz. Cenaze yıkama aracı gelmişti. Anneannemi annem yıkamıştı. Kefenleyip güzel kokular sürmüşler sonra. Sonra ben de girdim içeri. Ölmüş bir insanın yüzüyle yüz yüzeydim. Anneannem öyle yatıyordu. Sesi hala çınlayan bir fısıltı gibi hatrımda. 'Ah be evladım isteyince açmıyor ki kara toprak kucağını, bekliyoruz işte bekliyoruz' derdi. Dedemden ne vakit söz açsak gözleri dolardı.

Çocukluğumdan beri hep 90 yaşındaydı ve ben çocukluğumdan bu yana ölümle öyle yüz yüze gelmemiştim hiç, böylesi yakın böylesi iç yakıcı. Masum bir çocuk gibiydi çoğu zaman. Upuzun bir tespihi ve elinden hiç düşürmediği örgüsü vardı. O hep öyle o odada duracak, sanki hiç gitmeyecek gibiydi. Sanki hep bizim için dualar edecek, cebimize para sıkıştıracak, kapılarda bizi gözleyecek, akşam yemeğinde gizlice tatlı yiyecekti..


Eski bir bastonu vardı. Hatıra kaldı bize. Bir de o akşam yemeklerindeki şen ve utangaç kahkahaları..

Bugün anneannemin vefat yıl dönümü.. İnşallah huzurlusun oralarda.


Yine gel öyle sabaha karşı odama olur mu?